Is een Coronavirus Vaccin een tikkende tijdbom?

Door Dr.Doug - 26 april 2021

Zal een vaccin tegen SARS-CoV-2 het probleem daadwerkelijk verergeren? Hoewel het niet zeker is, wijzen alle huidige gegevens erop dat dit een reële mogelijkheid is die zorgvuldig in de gaten moet worden gehouden. Als u hier blijft, zal ik uitleggen waarom.

Laten we eerst het debat over de vraag of vaccins werken en de negatieve gevolgen voor de gezondheid van de bestanddelen van het vaccin terzijde schuiven. Ik vraag niemand om op dit punt te capituleren, waar je ook staat in de kwestie van de vaccins. Ik vraag alleen om deze kwestie terzijde te schuiven, omdat dit argument in dit geval totaal irrelevant is. Zelfs zonder enig ander onderwerp in het debat over vaccins te betrekken, is een vaccin tegen het coronavirus een uiterst gevaarlijke onderneming als gevolg van een eigenaardig trojaans paard-mechanisme dat bekend staat als Antibody Dependent Enhancement (ADE). Ongeacht iemands overtuiging over vaccins moet dit punt worden erkend. In het resterende deel van dit artikel zal ik uitleggen hoe ADE werkt en welke gevaren het in de toekomst met zich mee kan brengen.

Om een vaccin te laten werken, moet ons immuunsysteem gestimuleerd worden om een neutraliserend antilichaam te produceren, in tegenstelling tot een niet-neutraliserend antilichaam. Een neutraliserend antilichaam is een antilichaam dat een bepaald gebied ("epitoop") van het virus kan herkennen en zich daaraan kan binden, wat er vervolgens toe leidt dat het virus niet in uw cellen binnendringt of zich daar vermenigvuldigt.

Een niet-neutraliserend antilichaam is een antilichaam dat zich wel aan het virus kan binden, maar er om de een of andere reden niet in slaagt de infectiviteit van het virus te neutraliseren. Dit kan bijvoorbeeld gebeuren als het antilichaam zich niet stevig genoeg aan het virus bindt, of als het percentage van het virusoppervlak dat door het antilichaam wordt bestreken te laag is, of als de concentratie van het antilichaam niet hoog genoeg is. Het komt erop neer dat het antilichaam zich op de een of andere manier aan het virus bindt, maar er niet in slaagt het virus te neutraliseren.

Bij sommige virussen kan, als iemand een niet-neutraliserend antilichaam tegen het virus heeft, een volgende infectie met het virus bij die persoon een ernstiger reactie op het virus teweegbrengen door de aanwezigheid van het niet-neutraliserende antilichaam. Dit geldt niet voor alle virussen, alleen voor bepaalde. Dit wordt antilichaamafhankelijke versterking (ADE) genoemd, en is een veel voorkomend probleem bij het knokkelkoortsvirus, het ebolavirus, HIV, RSV en de familie van coronavirussen. In feite is dit probleem van ADE een belangrijke reden waarom veel eerdere proeven met vaccins voor andere coronavirussen zijn mislukt. In diermodellen werden grote veiligheidsrisico's geconstateerd. Indien ADE bij een individu optreedt, kan zijn reactie op het virus slechter zijn dan wanneer hij nooit een antilichaam had ontwikkeld.

Een antilichaam kan een niet-neutraliserend antilichaam worden omdat het zich niet aan het juiste deel van het virus bindt om het te neutraliseren, of omdat het antilichaam zich te zwak aan het virus bindt. Dit kan ook gebeuren als de concentratie van een neutraliserend antilichaam in de loop van de tijd daalt en dan niet langer voldoende is om neutralisatie van het virus te veroorzaken. Bovendien kan een neutraliserend antilichaam vervolgens overgaan in een niet-neutraliserend antilichaam wanneer het in contact komt met een andere stam van het virus.

Wat houdt ADE in? Het precieze mechanisme van ADE bij SARS is niet bekend, maar de leidende theorie wordt als volgt beschreven: Bij bepaalde virussen kan de binding van een niet-neutraliserend antilichaam aan het virus ertoe leiden dat het virus uw immuuncellen binnendringt en infecteert. Dit gebeurt via een receptor die FcγRII wordt genoemd. FcγRII komt tot expressie aan de buitenkant van veel weefsels van ons lichaam, en in het bijzonder in van monocyten afgeleide macrofagen, die een type witte bloedcellen zijn. Met andere woorden, de aanwezigheid van het niet-neutraliserende antilichaam leidt het virus nu naar het infecteren van cellen van uw immuunsysteem, en deze virussen zijn dan in staat zich in deze cellen te vermenigvuldigen en uw immuunrespons te verwoesten. Het ene uiteinde van het antilichaam grijpt het virus, en het andere uiteinde van het antilichaam grijpt een immuuncel. Het komt erop neer dat de niet-neutraliserende antistof het virus in staat stelt mee te liften op infectie van immuuncellen. U kunt dit zien in de afbeelding hierboven.

Dit kan een hyperinflammatoire reactie, een cytokinestorm en een algemene ontregeling van het immuunsysteem veroorzaken, waardoor het virus meer schade kan toebrengen aan onze longen en andere organen van ons lichaam. Bovendien zijn nieuwe celtypes in ons hele lichaam nu vatbaar voor virusinfectie vanwege de extra virale ingangsroute die wordt vergemakkelijkt door de FcγRII-receptor, die op veel verschillende celtypes tot expressie komt.

Dit betekent dat u een vaccin kunt krijgen, waardoor uw immuunsysteem een antilichaam tegen het vaccin aanmaakt, en wanneer uw lichaam dan daadwerkelijk wordt blootgesteld aan de echte ziekteverwekker, is de infectie veel ernstiger dan wanneer u niet was gevaccineerd.

Nogmaals, dit wordt niet bij alle virussen gezien, of zelfs maar bij alle stammen van een bepaald virus, en wetenschappers begrijpen nog veel niet van alle factoren die bepalen wanneer en of ADE zou kunnen optreden. Het is zeer waarschijnlijk dat genetische factoren en de gezondheidstoestand van het individu een rol kunnen spelen bij de modulatie van deze reactie. Dit gezegd zijnde, zijn er vele studies (in de referentiesectie hieronder) die aantonen dat ADE een hardnekkig probleem is bij coronavirussen in het algemeen, en in het bijzonder bij SARS-gerelateerde virussen. Er is natuurlijk minder bekend over SARS-CoV-2, maar de genetische en structurele overeenkomsten tussen SARS-CoV-2 en de andere coronavirussen wijzen er sterk op dat dit risico reëel is.

ADE is een ernstig probleem gebleken bij coronavirusvaccins, en dit is de voornaamste reden waarom veel van de eerste in-vitro- of dierproeven zijn mislukt. Zo vertoonden resusmakaken die met het Spike-eiwit van het SARS-CoV-virus waren ingeënt, ernstige acute longschade wanneer zij met SARS-CoV werden uitgedaagd, terwijl apen die niet waren ingeënt, dit niet deden. Evenzo vertoonden muizen die waren ingeënt met een van de vier verschillende SARS-CoV-vaccins histopathologische veranderingen in de longen met eosinofiele infiltratie na blootstelling aan het SARS-CoV-virus. Dit deed zich niet voor bij de controles die niet waren gevaccineerd. Een soortgelijk probleem deed zich voor bij de ontwikkeling van een vaccin tegen FIPV, een coronavirus bij katachtigen.

Wil een vaccin werken, dan zullen de ontwikkelaars een manier moeten vinden om het ADE-probleem te omzeilen. Dit vereist een geheel nieuwe oplossing, die wellicht niet haalbaar is, of op zijn minst voorspelbaar. Bovendien mag het vaccin geen ADE veroorzaken bij volgende stammen van SARS-CoV-2 die in de loop van de tijd opduiken, of bij andere endemische coronavirussen die elk jaar circuleren en verkoudheid veroorzaken.

Een belangrijke oorzaak van ADE is virusmutatie. Veranderingen in de aminozuursequentie van het spike-eiwit (het eiwit van het virus dat het binnendringen in onze cellen via de ACE2-receptor vergemakkelijkt) kunnen antigene drift veroorzaken. Dit betekent dat een antilichaam dat ooit neutraliserend was, een niet-neutraliserend antilichaam kan worden omdat het antigeen licht veranderd is. Daarom zouden mutaties in het Spike-eiwit die van nature bij coronavirussen voorkomen, vermoedelijk ADE tot gevolg kunnen hebben. Aangezien deze toekomstige stammen niet voorspelbaar zijn, is het onmogelijk te voorspellen of ADE op een later tijdstip een probleem zal worden.

Dit inherente onvoorspelbaarheidsprobleem komt in het volgende scenario duidelijk naar voren: Een coronavirusvaccin is aanvankelijk misschien niet gevaarlijk. Als de eerste tests positief lijken, zal waarschijnlijk een groot deel van de bevolking massaal worden gevaccineerd. In het eerste jaar of de eerste twee jaar kan het lijken alsof er geen echt veiligheidsprobleem is, en na verloop van tijd zal een groter percentage van de wereldbevolking worden gevaccineerd vanwege deze vermeende "veiligheid". Tijdens deze tussenperiode is het virus druk bezig te muteren. Uiteindelijk zullen de antilichamen die gevaccineerden in hun bloedbaan hebben rondzweven, niet meer neutraliseren omdat zij niet meer met dezelfde affiniteit aan het virus binden als gevolg van de structurele verandering die door de mutatie is veroorzaakt. Afnemende concentraties van het antilichaam in de loop van de tijd zouden ook bijdragen tot deze verschuiving naar niet-neutralisatie. Wanneer deze voorheen gevaccineerde mensen met deze andere stam van SARS-CoV-2 worden besmet, zouden zij een veel ernstiger reactie op het virus kunnen vertonen.

Ironisch genoeg heeft dit vaccin in dit scenario het virus eerder meer pathogeen dan minder pathogeen gemaakt. Dit is niet iets wat vaccinproducenten van meet af aan met enige zekerheid kunnen voorspellen of testen, en het zal pas later aan het licht komen.

Als dit zich voordoet, wie is dan aansprakelijk?

Is de vaccinindustrie op de hoogte van dit probleem? Het antwoord is ja, dat weten zij.

Een citaat uit een Nature Biotechnology nieuwsartikel gepubliceerd op 5 juni 2020:

""Het is belangrijk om erover te praten [over ADE]," zegt Gregory Glenn, president van R&D bij Novavax, dat in mei zijn COVID-19-vaccinproef startte. Maar "we kunnen niet overdreven voorzichtig zijn. Er sterven mensen. Dus we moeten hier agressief zijn.""

En uit hetzelfde artikel:

"ADE "is een echte zorg," zegt viroloog Kevin Gilligan, een senior consultant bij Biologics Consulting, die grondige veiligheidsstudies adviseert. "Want als het pistool is afgegaan en een vaccin op grote schaal wordt verspreid, dat ziekteverhogend werkt, zou dat erger zijn dan helemaal niet vaccineren.""

De vaccinindustrie is zich bewust van dit probleem. De mate waarin ze het serieus nemen, is een andere vraag.

Hoewel veel ontwikkelaars van vaccins zich bewust zijn van het probleem, benaderen sommigen van hen het probleem met een meer 'Laissez-faire' houding. Zij zien dit probleem als "theoretisch" en niet toegezegd, met het idee dat dierproeven de mogelijkheid van ADE's bij mensen moeten uitsluiten.

Terzijde zij opgemerkt dat het niet ethisch is om "challenge"-studies bij mensen uit te voeren. Uitdagingsstudies worden echter wel bij dieren uitgevoerd. Met andere woorden, een klinisch onderzoek naar een vaccin omvat niet het toedienen van het vaccin aan een persoon en deze persoon vervolgens na de vaccinatie blootstellen aan het virus om zijn reactie te controleren. Bij klinische proeven krijgen mensen alleen het vaccin toegediend, zij worden daarna niet "uitgedaagd" met het virus. Bij dierproeven wordt wel een challenge test uitgevoerd om na te gaan hoe de dieren reageren op besmetting met het eigenlijke virus nadat zij zijn ingeënt.

Zal het uitvoeren van dierproeven het probleem oplossen en het risico wegnemen?

Helemaal niet.

Anne De Groot, CEO van EpiVax, stelt dat het testen van de veiligheid van vaccins bij primaten geen garantie biedt voor veiligheid bij mensen, vooral omdat primaten verschillende MHC-moleculen (Major Histocompatibility Complex) tot expressie brengen, waardoor de epitopische presentatie en de immuunrespons veranderen. Dieren en mensen lijken op elkaar, maar zijn ook zeer verschillend. Bovendien zou, zoals hierboven is opgemerkt, de ontwikkeling van verschillende virusstammen in de daaropvolgende jaren een groot probleem kunnen opleveren dat tijdens de eerste veiligheidsproeven bij mens of dier niet is opgemerkt.

Hoe zit het met niet-gevaccineerde mensen die op natuurlijke wijze met het virus zijn besmet en antilichamen ontwikkelen? Kunnen deze mensen ADE ondervinden van een toekomstige stam van SARS-CoV-2?

De ADE-respons is in feite veel gecompliceerder dan het beeld dat ik hierboven schetste. Er zijn andere concurrerende en niet-concurrerende factoren in ons immuunsysteem die bijdragen tot de ADE-respons, en over veel van die factoren bestaat nog geen volledig inzicht. Onderdeel van die vergelijking zijn verschillende soorten T-cellen die deze reactie moduleren, en deze T-cellen reageren op andere gedeelten (epitopen) van het virus. In een vaccin krijgt ons lichaam normaal gesproken een klein deel van het virus te zien (zoals het Spike-eiwit), of een gemodificeerd (verzwakt of dood) virus dat goedaardiger is. Een vaccin stelt ons immuunsysteem niet in zijn geheel bloot aan het eigenlijke virus.

Dit soort vaccins zal alleen antilichamen opwekken die het deel van het virus herkennen dat in het vaccin aanwezig is. De andere delen van het virus zijn niet vertegenwoordigd in de antilichamenpool. In dit scenario is het veel waarschijnlijker dat de door het vaccin opgewekte antilichamen niet-neutraliserende antilichamen worden, omdat niet het hele virus met antilichamen is omhuld, maar alleen het gedeelte dat is gebruikt om het vaccin te ontwikkelen.

In een echte infectie wordt ons immuunsysteem blootgesteld aan elk hoekje en gaatje van het hele virus, en als zodanig ontwikkelt ons immuunsysteem een panacee van antilichamen die verschillende delen van het virus herkennen en daardoor een groter deel van het virus omhullen en neutraliseren. Bovendien ontwikkelt ons immuunsysteem T-celreacties op honderden verschillende peptide-epitopen in het virus; terwijl in het vaccin de overvloed van deze T-celreacties afwezig is. Onderzoekers zijn er zich reeds van bewust dat de T-celrespons een coöperatieve rol speelt in de ontwikkeling of de afwezigheid van de ADE-respons.

Op basis van deze verschillen en de scheve immunologische respons die inherent is aan vaccins, denk ik dat het risico van ADE's een orde van grootte groter is in een immuunsysteem dat door vaccins wordt gestimuleerd dan in een immuunsysteem dat door virussen wordt gestimuleerd. Dit zal zeker duidelijker worden naarmate COVID-19 in de loop van de jaren vordert, maar de bewijslast rust op de schouders van de vaccinindustrie om aan te tonen dat ADE niet op korte of op lange termijn de kop zal opsteken. Wanneer een vaccin eenmaal is toegediend en de mensen antilichamen ontwikkelen tegen een of andere verkeerde voorstelling van het virus, kan dit niet meer worden teruggedraaid. Ook dit is een probleem dat zich op een later tijdstip zou kunnen manifesteren.

Hoewel in dit artikel de nadruk is gelegd op het probleem van ADE, is dit niet de enige route of het enige mechanisme dat een probleem kan vormen voor mensen die na vaccinatie worden besmet. Een andere route wordt beheerst door de Th2-immunopathologie, waarbij een defecte T-celrespons een allergische ontstekingsreactie in gang zet. Een tweede pathway is gebaseerd op de ontwikkeling van defecte antilichamen die immuuncomplexen vormen, die vervolgens het complementsysteem activeren en als gevolg daarvan de luchtwegen beschadigen. Deze pathways zijn ook potentiële risico's voor SARS-CoV-2.

Op dit moment wordt het sterftecijfer van het virus geschat op ongeveer 0,26%, en dit cijfer lijkt te dalen naarmate het virus zich op natuurlijke wijze door de bevolking vermengt. Het zou een grote schande zijn de hele bevolking in te enten tegen een virus met zo'n laag sterftecijfer heeft, vooral gezien het aanzienlijke risico van ADE. Ik denk dat het risico om ADE te ontwikkelen bij een gevaccineerd individu veel groter zal zijn dan 0,26%, en dat het vaccin het probleem dus zal verergeren in plaats van verbeteren. Het zou de grootste blunder van de eeuw zijn om het sterftecijfer van dit virus de komende jaren te zien stijgen als gevolg van onze slordige, lukrake, overhaaste pogingen om een vaccin te ontwikkelen met zo'n lage drempel voor veiligheidstests en met het vooruitzicht van ADE's die op de loer liggen. Ik hoop (en dit is een grote hoop) dat dit vaccin NIET VERPLICHT WORDT.

Hopelijk weet u nu iets meer over het onderwerp Antilichaam Afhankelijke Versterking [ADE], en de reële, onvoorspelbare gevaren van een coronavirus-vaccin. Uiteindelijk zou uw gezondheid úw beslissing moeten zijn, niet die van een of andere bureaucraat die niets weet van moleculaire biologie.

Bron: Is a Coronavirus Vaccine a Ticking Time Bomb? – Science with Dr. Doug